از عشق مکن شکوه که جای گله ای نیست

بگذار بسوزد دل من مسئله ای نیست

بین من و خورشید دگر فاصله ای نیست

غمدیده ترین عابر این خاک منم من

جز بارش خون چشم مرا مشغله ای نیست

در خانه ام آواز سکوت است ، خدایا

مانند کویری که در آن قافله ای نیست

می خواستم از درد بگوییم ولی افسوس

در دسترس هیچکسی حوصله ای نیست

شرمنده ام از روی شما بد غزلی شد

هرچند از این ذهن پریشان گله ای نیست

خالی تر از سکوتم ، از نا سروده سرشار

حالا چه مانده از من ؟... یک مشت شعر بیمار

انبوهی از ترانه ، با یاد صبح روشن

اما... امید باطل... شب دائمی ست انگار

با تار و پود این شب باید غزل ببافم

وقتی که شکل خورشید ، نقشی ست روی دیوار

دیگر مجال گریه از درد عاشقی نیست

بار ترانه ها را از دوش عشق بردار

بوی لجن گرفته انبوه خاطراتم

دیروز: رنگ وحشت ، فردا: دوباره تکرار

وقتی به جرم پرواز باید قفس نشین شد

پرواز را پرنده ! دیگر به ذهن مسپار

شاید از ابتدا هم تقدیر من سفر بود

کوچی بدون مقصد از سرزمین پندار

از پوچ پوچ رویا ، تا پیچ پیچ کابوس

از شوق زنده بودن... تا خنده ای سرِ دار

او میان دل هاست    من نفهمیدم آن روز شکوه سخنش را بعد آن گشتن بیهوده به چاه یوسف و آتش نمروزیر سقف آسمان ابری    باز در سایه ی بیدمجنون    جنب گلهای وفا مشرف ایوان کبود    روی یک تکه حصیر؛تکیه بر قیامت    رنجور درخت مادرم می گوید    تا خدا راهی نیست     باد یک بار دگر میاید    چنگ بر خرمن گیسوی درخت اندازد    من آشفته به بازی بازهم میپرسم    گل منظورت چیست؟    مادرم میگوید    تا خدا راهی نیست...    او همینجا اینجاست    فاصله  قدر پر کاهی نیست د کنون می فهمم    باز در نم نم باران خدا    با صدای چک و چک ناودان هوهوی بادهای شرقی خیره بر قلب کبود آسمان میگویم    تا خدا راهی نیست...    او همینجا اینجاست    فاصله قدر پر کاهی نیست     او میان دلهاست...

دوباره از چشم تو فرار می کنم‏    و در سکوت مبهمی دمی قرار می کنم‏*‏    بیاد می سپارم آن نگاه وحشی تو را تبسمی به خاطرش هزار بار میکنم‏*‏     زشرم من دوباره پرده ی حجاب افکنم    و گویدان نظاره انتظار میکنم‏*‏     به کوچه ای که دیدمت برای اولم بیا ببین که عشق را چنین هوار می کنم‏*‏    اگر شبی به  خواب چشم های من نیامدی تووگلهای بهار را همیشه خار میکنم‏*‏    نیار شانه های من دو دست مهربون تو    بیا که با تو عشق را امیدوار میکنم۸